روایت شهید حسن...

مــــژده فـــــروردین ز نـــــــو، بنمود گیتى را مسخّر                  جیشش از مغرب زمین بگرفت تا مشرق، سراسر

رایتش افـــــــــراشت پرچم زین مُقَرنس چرخ اخضر                   گشت از فــــــرمان وى،  در خدمتش گردون مقرّر

بر جهان و هر چه انـــدر اوست یکسر حکمران شد                   قدرتش بگــــــــــــــــرفت از خطّ عرب تا مُلک ایران

از فـــــــراز تـــــــــوده آنـــــــــوِرسْ تا سر حدّ غازان                   هند و قفقاز و حبش، بلغـــار  و ترکستان و سودان

هم، طــــراز دشت و کوهستان و هم، پهناى عمان                  دولتش از فــــــرّ و حشمت، تالــى ساسانیان شد

کــــــــــــرد لشکـــــــــر را ز ابـر تیره، اردویى منظّم                  داد هــــــــــــر یک را  ز صَرصَر،  بادیه پیمایى ادهم

بــــــــر ســـــــرانِ لشکر از خورشید نیّر،  داد پرچم                  رعــــــــــــد را فرمان حاضر باش دادى چون شه جم

بــــــــرق از بهــــــــر سلام عیــد نو آتشفشان شد                  چــــــون سرانِ لشکرى حاضر شدند از دور و نزدیک

هم امیـــــران سپــــــــه آماده شد از تـــــرک و تاجیک              داد از امـــــــر قضــــــــا بــــر رعد غُرّّان، حکم موزیک

زان سپس دادى بـر آن غژمان سپه، فــــــرمان شلیک               تـــــــــوده غبــــــــــرا ز شلیک یلان بمباردمان شد

از شلیک لشکـــــــرى بــــــر خاک تیره، خــــــون بریزد               قلبهــــــــا ســـــــوراخ و انـــــدر صفحه هامون بریزد

هم بـــه خـــاک تیـره از گُردان دو صد میلیــــــون بریزد               زَهـــــــــره قیصــــــر شکـــــــافد، قلب ناپلئون بریزد

لیک زیـــــن بمباردمان، عالـــــم بهشت جــاودان شد                روزگـــــــــار از نـــــــو جوان گردید و عالم گشت بُرنا

چــــرخْ پیــــــــروز و جهانْ بهروز و خــــوش اقبال دنیا                در طـــــــرب خورشید و مه در رقص و در عشرت ثریّا

بس کــــه اسبابِ طــــــرب، گردید از هـــــر سو مهیّا                پیــــــــــــــرِ فرتوتِ کهن از فرط عشرت، نوجوان شد

سر بــــه سر دوشیزگان بوستان چون نــــوعروسان                داشتــــــــــــــه فرصت غنیمت در غیاب بوستان‏بان

کـــــرده خلـــــوت با جوانهاى سحابى در گــــلستان                رفتـــــــــــه در یک پیرهن با یکدگر چون جان و جانان

مـــن گــــــزارش را نمى‏دانم دگر آنجا چــــــسان شد               لیــــــــــک دانم اینقدر گل چون عروسان باروَر گشت

نستـــــــرن آبستن آمــــــد سنبل تر پُر ثمـــــر گشت               آن عقیمـــــى را که در دِى بخت رفت، اقبال برگشت

این زمان طفلش یکى دوشیزه و آن دیگر، پسر گشت              مـــــــــــــوسم عیشش بیامد، سوگواریّش کران شد

چنـــــد روزى رفت تـــــا ز ایـــــّام فصل نـــو بهــــارى                وقت زاییـــــــــدن بیامـــــــــــــَدْشان و روزِ طفل‏دارى

دست قــــدرت قـــــــابلــه گردید هر یک را بـــه یارى               زاد آن یک طفلکـــــــى مهپـــــاره وین سیمین عذارى

پــــــاک یزدان هر چه را تقدیر فرمود، آن‏چنـــان شد                دختــــر رَز انـــــــــدک اندک، شد مهى رخساره گلگون

غیـــــــــرت لیلى شد و هـــر کس ورا گردید مجنون                غمـــــــــــزه زد تا رفته رفته مى‏فروشش گشت مفتون

خـــــواستگـــــارى کرد و بردش از سراى مام بیرون                 از نِتــــــــــــاجش بــــــــاده گلرنگ روح افزاى جان شد

سیب سیــــــــم اندامْ فتّان گشت و شد دلدار عیّار                گشت پنهــان پشت شاخ، از بــــرگ محکم بست رخسار

تا کــــــه به روزى ورا دید و ز جان گشتش خریدار                بس کــــه رو بـــــــر آستـــــــانش سود، آن رنجــــور افگار

چهـــــره‏اش زرد و رخش پرگرد و حالش ناتوان شد                 جــــــــامـــــــــه گلنـــــــارگون پوشیده بر انــــدام نار است

گــــــوییا چـــــون من، گرفتار بتى  بـى‏اعتبار است                جــــــامـــــــــه‏اش از رنگ خونِ دل، چنین گلنـــــاروار است

یــــا کــــه چون فرهادِ خونین‏دل، قتیل راه یار است                پیـــــــرهن از خــــــــون اندامش، بسى گلنــــارسان شد

جـــــــانفزا بزمى طرب انگیز و خوش،  آراست بلبل               تـــــــا کــــــــه آیـــــــــــــــد در حباله عقد او گـــل بى‏تامل

تار صَلصَل زد، نوا طوطى و گرمِ رقص سنبل                  بس کـــــــــــــه روح افزا، طـــرب انگیز شد بـــزم طرب، گل

بـــــــــرخلاف شیوه معشوقگان تصنیف خوان شد                 نــــى اســــاس شـــــادى انـــــــدر تــــــوده غبرا مهیّاست

یــــــــا که اندر بوستانهاى زمینى، عیش برپاست                خـــــــود در این نوروز انــــدر هشت جنّت، شور و غوغاست

قدسیان را نیز در لاهوت، جشنى شادى افزاست                چـــون کــــه این نـــــوروز بـــــــا میلاد مهدى تــــــوامان شد

مصدرِ هــــــر هشت گـــردون، مبدا هر هفت اختر                خـــــــــالق هـــــــــر شش جهت، نـــــــورِ دلِ هر پنج مصدر

والـــــى هــــر چـــار عنصر، حکمران هر سه دختر                پــــــــادشاه هـــــــر دو عالـــــــــم، حجّت یکتــــــــــاى اکبر

آنکــــه جـــــودش شهره نُه آسمان  بل لامکان شد              مصطفــــــــى سیرت، علــــى فر، فاطمه عصمت، حسن خو

هم حسین قــــدرت، على زهد و محمّد علم مَهرو               شـــــاه جعفـــــــــر فیض و کــــاظم حلم و هشتم قبله گیسو

هم تقــــى تقوا، نقى بخشایش و هم عسکرى مو              مهـــــدى قــــــــائم کــــــــــه در وى جمع، اوصاف شهان شد

پـــــادشاه عسکرى طلعت، تقى حشمت، نقى فر              بــــــــــوالحسن فــــــــــرمان و مـوســـــى قدرت و تقدیر جعفر

علم بـــــاقر، زهــــد سجــّاد و حسینى تاج و افسر              مجتبــــــى حلــــــــم و رضیّـــــــــه عفّت و صــــــولت چو حیدر

مصطفـــى اوصـــــاف و مـــجلاى خـداوند جهان شد             جلـــــــــــوه ذاتش بـــــــــه قـــــدرتْ تالـــــــــــىِ فیض مقدّس

فیض بـــى‏حـــــدّش به بخشش، ثانىِ مجلاى اقدس            نـــــــورش از کــــــن کــــــــــرد بر پا هشت گردون مقرنس

نطق من هر جا چو شمشیر است و در وصف شه، اخرس     لـــــــیک پـــــــــــاى عقـــــــل در وصف وى اندر گل نهان شد

دست تقــــــدیرش بــــه نیـــــــرو، جلوه عقل مجرّد             آینــــــــه انـــــــــــــوار داور، مظهـــــــر اوصـــــــــاف احمـــــد

حکـــــم و فــــــرمانش محکّم، امر و گفتارش مُسدّد             در خصایــــــــل ثــــــانــــــــى اِثنینِ ابـــــوالقاسم محمّد(ص)

آنکـــــه از یـــــزدان خـــدا بر جمله پیدا و نهان شد              روزگــــــــارش گــــــرچـــــــــه از پیشینیـــــــان بــودى موخّر

لیک از آدم بُــــدى فــــــــــــــرمانْش تا عیسى مقرّر              از فــــــــــراز تــــــــــوده غبـــــــرا تـــــــا گـــــــــــردون اخضر

وز طــــــــرازِ قبّــــــــه ناســـــــــوت تا لاهوت، یکسر              بنـــــــده فـــــرمـــــــانبـــــــرش گـــــردید و عبد آستان شد

پادشاها، کـــــــــــار اسلام است و اسلامى پریشان             در چنین عیــــــــدى کـــــــــه باید هر کسى باشد غزلخوان

بنگــــــرم از هـــــــــر طرف، هر بیدلى سر در گریبان              خســــــــروا، از جـــــــاى بــــــــــرخیز و مدد کن اهل ایمان

خــــــــاصه این آیت که پشت و ملجا اسلامیان شد              راستــــــــى، این آیت اللّه گــــــر در این ســــــامان نبـــودى

کشتـــــى اسلام را، از مهـــــــــــر پشتیبان نبــودى              دشمنـــــــان را گـــــــر کــــــه تیغ حشمتش بر جان نبودى

اسمـــــــــى از اسلامیان و رسمى از ایمان نبودى               حَبّــــــــذا از یـــــــزد، کــــــزوى طالعْ این خورشید جان شد

جــــــاى دارد گـــــــــــر نهد رو، آسمان بر آستانش                لشکــــــر فتح و ظفـــــــر، گــــــــردد همـــــاره جانفشانش

نیـــــــــّرِ اعظــــــــــــم به خدمت آید و هم اخترانش              عبــــــــد درگــــــــــه بنـــــــــــده فرمان شود، نُه آسمانش

چــــــون که بر کشتى اسلامى، یگانه پشتبان شد              حـــــــــوزه اسلام کـــــــــــز ظلم ستمکــــــــــاران زبون بود

پیکـــــــــرش بى‏روح و روح اقدسش از تن برون بود               روحش افســـــــرده ز ظلمِ ظلم‏انــــــــدیشان دون بـــــــــود

قلب پیغمبــــــــــــر، دلِ حیدر ز مظلومیش خون بود               از عطــــــایش، بــــــــاز ســـــــــــوى پیکرش روحْ روان شد

ابــــــر فیضش بر سر اسلامیان، گوهر فشان است               بـــــــــادِ عــــــــدلش از فـــــــراز شرق تا مغرب وزان است

دادِ علــــمش شهــره دستان، شهود داستان است               حجّت کبــــــــرى ز بعــــــد حضرت صـــــــاحب زمان است

آنکـــــه از جـــودش زمین ساکن، گرایان آسمان شد              تا ولایت بـــــر ولـــــــىّ عصر (عج) مــــــى بـــــــاشد مقرّر

تــــا نبـــــــوّت را محمّد (ص)، تا خلافت راست حیدر              تـــــــا کـــــــه شعر هندى است از شهد، چون قند مکرّر

پــــــوستْ زندان، رگْ سنان و مژّهْ پیکان، موىْ نشتر             بـــــــــاد، آن کس را کـــــــه خصم جاه تو از انس و جان شدش

با که گویم غم دل، جز تو که غمخوار منى؟        همـــه عالـــــم اگرم پشت کند، یــار منى

دل نبندم بـــــه کسى، روى نیارم بــــه درى       تا تو رویــــــاى منى، تــــا تو مدد کار منى

راهى کـــــوى توام، قافله ســـالارى نیست        غم نباشد کــــه تو خود، قافله سالار منى

بــــه چمن روى نیارم، نــــــــروم در گلـــــزار        تــــو چمنزار من استـــىّ و تـــو گلزار منى

دردمنــــدم، نه طبیبى، نه پرستارى هست         دلخوشم، چون تو طبیب و تو پرستار منى

عــاشقم، سوخته ام، هیچ مددکارى نیست         تـــــو مــــــددکار منِ عاشق و دلدار منى

روزهای خوب روزهای خوب خدا یادش بخیر...

روزهایی که مهربانی را با هم تقسیم می‌‌‌کردیم و همه بر روی یک سفره دعای عشق می‌‌‌خواندیم، روزهایی که بعد از نمازهایمان دستهایمان به هم پیوند می‌‌‌خورد و دعای وحدت سر می‌‌‌داد، روزهایی که راههای آسمان را بهتر از راههای زمین می‌‌‌شناختیم. روزهای خوب خدا یادش بخیر...

روزهایی که خدا در آن جاری بود و امرمان معروف و نهی‌مان منکر، روزهایی که بیشترین کتابهایی که می‌‌‌خواندیم قرآن بود و نهج‌البلاغه و کتب ادعیه و رساله‌ی عملیه.

روزهایی که گناه از ما فرار می‌‌‌کرد و با توسلات حقیقی‌مان شیطان راهی به ما پیدا نمی‌کرد.

روزهایی که انتظار را در جهاد و مبارزه می‌‌‌دیدیم و روح‌الله را نائب امام عشق و زمینه‌ساز ظهورش! اما حالا چه؟ سکوت اختیار می‌‌‌کنیم و یا بر سفرة فرهنگ پلید غربی تساهل و تسامح نشسته‌ایم یا بر سر سفرة مصلحت اندیشی و یا بر سفرة اصولگرایان بی‌اصول و اصلاح طلبان اصلاح نشده!

امروز حفظ دنیایمان، خودمان، حزبمان، جریانمان، باندمان اصول شده و دیروز حفظ دین خدا برایمان واجب بود و تکلیف شرعی!

چه باید کرد؟ آیا سکوت چاره‌ساز است؟ آیا باید سکوت کرد؟

از شهادت و شهید که خبری نیست! زنده‌ترین یادواره‌های شهدایمان هم که مجلس ختمی شده است آنهم برای رفع تکلیف و یا...! قرآنها را که در قبرستانها می‌‌‌خوانیم! نهج‌البلاغه که فراموش شده! ادعیه هم شده بازیچه دست بعضی‌ها! رساله عملیه خواندن هم که تحجر شده! عمل کردن بدان هم که بماند!

دیگر بجای کتابهایی که ما را به خدا نزدیک می‌‌‌کرد؛ فیلمهای سینمایی و عکسهای آنچنانی و شبکه‌های آنچنانی‌تر و سایت‌های بی‌خبرتر از خدا را مطالعه می‌‌‌کنیم!

ما به اصطلاح متمدن شده‌ایم!

در جایی که میکروبها و ویروسهای خطرناک و نابود کنندة تهاجم فرهنگی دشمنان دین و دنیایمان آزادانه در حریم استقلال فکری و اعتقادی و فرهنگی ما می‌‌‌چرند و لحظه به لحظه، ذره به ذره، سراپای هویت ما را می‌‌‌جوند و در پی از بین بردن عزت و شرف و آزادی‌مان هستند آیا هنوز هم باید سکوت کنیم؟!

در حالی که باران‌های سیاه اسیدی و الحادی مکتب‌های مبتذل غرب با ایسم‌های مختلف رنگ و بوی حریت ما را نه دیگر با آرامی و آهستگی، بلکه با تندی و سرعت، از تن و روحمان می‌‌‌شویند و ما را اسیر مکتبهای التقاطی و انحرافی می‌‌‌نمایند آیا هنوز هم باید سکوت کرد؟!

در جایی که بر دیوارهای بلند فاصله و جدایی شهرمان جز تبلیغات وابسته و غربی چیز دیگری وجود ندارد، تبلیغاتی که فقط برای بعضی‌هاست و نه برای همه، و حتی همه را هم اسیر خویش کرده و فرهنگ اسراف و تبذیر، تجمل و رفاه‌پرستی، ثروت‌اندوزی و حرص به دنیا را تبلیغ می‌‌‌کند و سوغات غرب و غربیها برای ماست تا ما را بی‌هویت کند، آیا هنوز هم باید سکوت کرد؟!

...

ما را چه شده است؟ چرا سکوت دائمی اختیار کرده‌ایم؟ چرا خدا در ما جریان ندارد؟ چرا دیگر سراغ قرآن و نهج‌البلاغه نمی‌رویم؟ چرا امر به معروف و نهی‌ازمنکر نمی‌کنیم؟ راستی چرا خدا را فراموش کردیم؟ بیائیم به خودمان بیائیم، می‌‌‌توان مثل دیروز بود، خدایی و آسمانی!

بـــــاز گـــــــویم غم دل را کــــه تــــو دلدار منى     در غم و شــــــــادى و اندوه و اَلَم، یار منى

جــــز گل روىِ تــوام در دو جهان، یــارى نیست      چهــــره بگشاى به رویم که تو غمخوار منى

چشم بیمار تـــــو اى مــــــى زده، بیمــارم کرد      پـــــاى بگــــــذار به چشمم که پرستار منى

محرمـــــى نیست کــــه مــرهم بنهد بر دل من     جز تو، اى دوست که خود محرم اسرار منى

زارى از غمــــزه غمــــــــزاى تو، پیش که کنم؟       بـا کــــــه گویم که تو، سرچشمه آزار منى؟

بر گشا موى خم اندر خم و دست افشان باش        بـــــه خدا، یـــــــار منى، یار منى، یار منى

شهادت افتخار ابدی و جاودانگی است، شهیدان نشانی از افتخار دارند، چه افتخاری؟ همان افتخاری را که حسین(علیه السلام) به آنان آموخت، همان افتخاری را که از عاشورا و خاطرات کربلا به دست آوردند، شهادت مظهر بزرگ عشق است و با همین عشق است که شهادت نصیب انسان می‌‌‌گردد، چرا که عشق ابوابی دارد که برترین باب آن شهادت است. شهادت در راه عقیده، عقیدة اسلام، عقیدة محمد، علی، فاطمه، حسن، حسین و فرزندان راستینشان، عقیدة بزرگ در راه هدفی بزرگ و آن هدف رسیدن به لقاءالله است، چرا که ما نمی‌توانیم حتی شهادت را معنی کنیم چه برسد که معنای لقاءالله را بدانیم. ما از دیار شهادت بسیار فاصله گرفته‌ایم، ما از کاروان عشق جا مانده‌ایم، ما از معنویات جدا شده‌ایم و فقط به مادیات و زندگی حیوانی پرداخته‌ایم، چرا که شهادت بابی است که انسان را از مادیات جدا کرده و به معنویات می‌‌‌رساند. شهادت فوز اکبری است که ما از آن هیچ نمی‌دانیم، هیچ...

باید از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى      و آنگه از جان بگذرى تا در خور جـــانان  شوى

طُـــــــرّه گیســـــــــوى او، در کف نیاید رایـــگان       باید اندر این طریقت، پاى و سر چوگان شوى

کـــــى توانــــــى خواند در محراب ابرویش نماز؟       قـــــرنها باید در این اندیشه، سرگردان شوى

در ره خــــــال لبش، لبـــــــریز بــــــاید جــام درد       رنج را افـــزون کنى، نى در پى درمان، شوى

در هواى چشم مستش، در صف مستان شهر         پاى کوبى، دست افشانى و هم‏پیمان شوى

این ره عشق است و اندر نیستى حاصل شود          بایدت از شـــــوق، پروانه شوى؛ بریان شوى

باران هزاران چشم عاشق در وداع پیکرهای پایمردان باران وصال در راه است. کاروانی از شهیدان به صف ایستاده‌اند، سربلند و باشکوه، همچنان که در میانه میدان، ایستاده با چراغ خونی که روشن است برای ابدیت بی‌منتها. اینان آمده‌اند تا شانه‌های شهر بر تابوت متبرکشان که بوسه‌گاه ملائکه است، بوسه زنند. آمدنشان را همراه با مادران چشم انتظارشان به انتظار نشسته‌ایم، گلهای اشک ما باری دیگر در حال شکفتن است.
ای دل، بشکن! ای چشم، ببار! ای حنجره بخروش که لاله‌ها آمده‌اند به لاله‌زار فاطمه، شهیدان بالابلند شهر شقایق. ارواح مطهرشان پیشترها ملائک آسمان هفتم را افتخار دیدار بخشیده، ملائک هم مات معراج سرخشان بودند، آمده‌اند تا ما را نفسی تازه بخشند.
ما قافله‌ی «طبق معمول»ها را از مدار «تکرار» خارج کنند تا عافیت را ارزانی اهلش کنیم، تا نگاه خیس‌مان را در روشنای تابوت‌های سر به مهرشان رها کنیم.
آمده‌اند تا یکبار دیگر به ما بیاموزند که چگونه ایستاده فریاد بزنیم، ایستاده بمانیم و ایستاده بمیریم.
نویسنده:سید محمد تقی قریشی

جــــــــز سر کوى تــــــو اى دوست، نـــــــدارم جایى           در سرم نیست، بجز خاک درت سودایى

بـــــــر در میکـــــــــده و بتکــــــــــده و مسجد و دیر            سجــــده آرم که تو شاید، نظرى بنمایى

مشکلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شیخ            غمـــــزه اى تا گره از مشکل ما بگشایى

این همـــــه مــــــــا و منـــــى، صـوفى درویش نمود          جلــــــــوه اى تا من و ما را ز دلــم بزدایى

نیستم، نیست، که هستى همه در نیستى است            هیچم و هیچ کـــــه در هیچ نظــر فرمایى

پـــــى هـــــر کس شـــدم، از اهل دل و حال و طرب          نشنیدم طــــــــرب از شــــاهد بزم آرایى

عـــــــاکف درگـــــــــــه آن پرده نشینم، شب و روز             تا به یک غمزه او، قطـــــره شود دریایى

... نوزاد سه ماهی بیش نداشت، نامش فاطمه.
مادرش وسایل پدر را برای بار چندم در ساک گذاشت و پدر لباس خاکی‌اش را پوشید و چفیه به دور گردنش انداخت و بند پوتینش را محکم بست.
مادرش می‌‌‌گفت: وقت رفتنش سخت تو را در آغوشش کشید و به گونه‌هایت بوسه‌ها زد، با رفتنهای قبلش فرق می‌‌‌کرد، طوری که انگار وداع آخر بود.
از زیر قرآن رد شد و بدنبالش کاسه آبی، تا زودتر برگردد.
خداحافظی کرد و رفت و رفت.
و فاطمه بزرگ شد و برای پدرش پس از سالها دوری و تنهایی نامه‌ه ای نوشت:
پدر همیشه در یادم سلام، سلام بر تو و بر تمام دوستانت.
پدرم برای به خاطر سپردن چهرة نورانیت سه ماه خیلی کم بود، وقتی بهانه‌ی تو را می‌‌‌گرفتم، مادرم در جوابم می‌‌‌گفت: پدر به سفر رفته.
کبوتر خونین بال من، نگاه کن که من بزرگ شده‌ام. بزرگتر از تمام پیراهن‌های کودکی‌ام، چه سالها که دوست داشتم با تو زیر اولین باران بهاری و زیر اولین برف زمستان قدم بزنیم و با غرور تو را به کبوترها نشان دهم. چه روزها که دوست داشتم نمره‌های بیستم را ببینی. چه غروبها که دوست داشتم کنار پنجره بنشینم و به شوق آمدنت بی‌تابانه آجرهای دیوار کوچه را بشمارم و برای آمدنت انتظار بکشیم. گل نیلوفری که برایت آماده کرده بودم، چند بار قد کشید و پژمرد. انگار او نیز همچون من از انتظار به تنگ آمده بود. اما من به یاد تو نیلوفری دیگر کاشتم. ای مهربانم، من کهنه‌ترین کتابم که در تندباد حوادث پرپر شدم. کی مرا با خود می‌بری و می‌‌‌خوانی؟ کی می‌‌‌خواهی با دلم احوالپرسی کنی؟ کی می‌‌‌خواهی دستهای تشنه‌ام را در برکه‌های مهربانی بسپاری؟ بهترین بهترین‌ها! تو گرمتر از تابستانی و پر حرارت‌تر از شقایق. و من مواج‌تر از آن رودم که قرار است هزار سال بعد در سیاره‌ای دور جاری شود. من از همه آیینه‌ها به تو شبیه‌ترم و از همه سایه‌ها به تو نزدیکتر. پدرم ای که سجاده‌ات خونین و مُهرت کلمه‌ی یا حسین(ع) و تسبیحت، تسبیح عشق و محرابت محراب علی و پیشانی بندت کلمه‌ی مقدس یا فاطمة الزهرا(س)، بگو امام عشق، امام عصر(عج) بیاید که طاقت همه تمام شد.
بابای من، ای کاش، ای کاش همه می‌‌‌دانستند ما چه می‌‌‌کشیم. کاش همه می‌‌‌دانستند چه سخت است آرزو داشتن بر زبان راندن کلمه‌ی پدر. هیچگاه نتوانستم نام تو را بگویم و این واژه برایم نامفهوم بود. کاش همه می‌‌‌دانستند که چه دردی است، درد انتظار بی‌پایان. چشم دوختن به در خانه، چشم دوختن به قاصدک خوش‌خبر که شاید پیغامی بیاورد. اما پدر جان مرا و ما را تنها مگذار که روزگار عجیبی است و به وجودت بسیار نیازمندیم. چه سهل بود جهاد تو با دشمن آشکار و چه سخت است مبارزه با دشمن پنهان. پدر با تو دلم آرامش غریبی دارد. پدر، نمی‌دانم از وصف سفرت به آسمان بگویم و یا از بیان تنهائیهایم که هر دوی آنها برایم بسیار دشوار است و اما می‌‌‌گذرد. به دلم چه بگویم وقتی تمنای تو را دارم؟ چه بگویم وقتی چشمانم در آسمان به دنبال گم گشته‌ای خواهد گشت. اما افتخار می‌‌‌کنم که همه مرا فرزند تو می‌‌‌خوانند، فرزند شهید، همین مرا بس است.

در حلقــــــه درویش، نــــــــدیدیـــــم صفـــــایى       در صــــومعــــــــــــــه، از او نشنیدیم ندایــــى

در مــــــدرسه، از دوست نخـــــــــواندیم کتابى        در مــــــــاذنه، از یار ندیدیــــــم صدایـــــــــى

در جمـــــع کتب، هیچ حجـــــــابى نـــــــدریدیم        در درس صحف، راه نبـــــردیــــــم به جــــایــى

در بتکـــــده، عمــــــــرى به بطـــالت گــذراندیم        در جمع حـــــریفــــــان نــــه دوایـى و نه دائى

در جـــــرگه عشــــــــّاق روم، بلکـــــــــه بیــابم        از گلشن دلــــــدار نسیمـــــى، رد پــــــــایـــى

این ما و منى جمله ز عقل است و عقال است          در خلوت مستان، نه منى هست و نه مایى