تا چشم تو به حادثه خندید اى شهید

هفتاد پشت فاجعه لرزید اى شهید

بر پیکرت قیامت خون بود شعله‏ور

معراج سرخ با تو تراوید اى شهید

پیشانیات به مهر صداقت چه آشناست !

هر سجده‏ات تجسم توحید اى شهید

گویى که مات مانده زمین در حضور تو

آتش بزن بر این همه تردید اى شهید!

افسانه بود خواندن اسطوره‏هاى سبز

امروز وصف توست چه جاوید اى شهید!

اینک قلم ز کورى این قلب‏هاى تار

نام تو را ز آینه پرسید اى شهید!

با تو تمام عاطفه‏ها سرخ میشود

لعل تراش خورده‏ى خورشید اى شهید!

راهیان کربلا دست خدا همراهتان

آفرین بر مقصد پاک و دل آگاهتان

عزم دربار حسینى کرده‏اید اندر عوض

عرشیان آیند و سرسایند بر درگاهتان

ماه اگر پنهان شود شب‏هاى حمله در محاق

شرمگین است از فروغ چهره‏ى چون ماهتان

بر شمایان نیست ، مصداقى به غیر از «یرزقون»

در قیامت میزبانى میکند الله‏تان

حیرتى دارم که عبرت نیست دنیادوست را

از علایق تا که میبیند سر اکراهتان

نیت کاریتر زاشک و آه شب را پر کنید

از شریک چشمه‏آسا و سحاب آهتان

فارغ از وابستگیها در چکاد رفعتید

جز شهادت نیست اى فجرآوران دلخواهتان

از دعاى خیرتان دلجو مبادا بینصیب

روی بالم یکی دو پر بکشید
دست مرهم بر این جگر بکشید

پای ساعات گریه های شما
چشممان را شکسته تر بکشید

محضر سبزتان نشد، عکس..
...یک گدا را به پشت در بکشید

کفش مجروح سرنوشت مرا
تا دم خیمه ات اگر بکشید ...

.... راضی ام ، از خدام هم باشد
تن من را بدون سر بکشید
***علیرضا لک***

ای همنشین غربت پنهانی دلم
بشنو کمی ز شرح پریشانی دلم

یک عمر غربت است جدا بودن از شما
رحمی نما به ناله ی طولانی دلم

چندین سحر به عشق تو شد پهن سفره ام
اما نیامدی تو به مهمانی دلم

هر بار نامه ی عملم کرده ام مرور
خجلت کشیده ام ز مسلمانی دلم

دستم اگر به خاک کف پای تو رسد
با آبرو شود گل رحمانی دلم

آشفتگیِ این دل ما بی دلیل نیست
دستانِ مادر تو شده بانی دلم

یادش بخیر پیر خرابات معرفت
محبوب تو نگار جمارانی دلم

حقا که خالی است به میخانه جای آن
هم ناله های ذکر حسین جانی دلم

آقا حلال کن تو اگر کم گذاشتم
اشکم بود گواه پشیمانی دلم

یک گنبد طلایی و گلدسته ای ز اشک
کارم به دست یار خراسانی دلم
***قاسم نعمتی***

نه صبر به دل مانده، نه در سینه قرارم
بگذار چو آتش ز جگر شعله برآرم

گر زحمتت افتد که نهی پای به چشمم
بگذار که من چشم به پایت بگذارم

یک لحظه بزن بر رخ من خنده که یک عمر
با یاد لبت خنده کنان اشک ببارم

خجلت کشم از دیده و از گریه ی عمرم
گر پیشتر از آمدنت جان بسپارم

بگذاشته ام بر روی خاک حرمت رو
شاید گنه از چهره بشویی به غبارم

حیف از تو عزیزی که منت یار بخوانم
اما چه کنم جز تو کسی یار ندارم

شامم شده تاریک تر از صبح قیامت
روزم شده بی روی تو همچون شب تارم

ای منتظر منتظران یوسف زهرا
پاییز شده بی گل روِی تو بهارم

دادند مرا دیده که روی تو ببیبنم
بی دیدن رخسار تو با دیده چه کارم؟

مهرت نتوان کرد برون از دل "میثم"
گر خصم دو صد بار کشد بر سر دارم
***استاد حاج غلامرضا سازگار***