با زیارت عاشورا

نواى نینوا دارد بسیجى

صداى آشنا دارد بسیجى

درون جبهه‏ها بینى که در سر

هواى کربلا دارد بسیجى

بسیجى دیده بیدار عشق است

بسیجى پیر میدان‏دار عشق است

اگر چه کوچک و کم سن و سال است

ولیکن در عمل سردار عشق است‏

بسیجى ز آشنایان حسین (ع) است

نمک پرورده خوان حسین است

به جبهه گر چشد شهد شهادت

گوارایش که مهمان حسین است

حسین (ع) اى درس آموز شجاعت

بسیجى از تو آموزد شهادت

به روى سینه و پشت بسیجى

رفیق خسته‏ى من! از سفر چه میدانى؟
تو از تلاقى درد و خطر چه میدانى؟
چقدر فاصله دارى ز هرم آتش و دود
و از تبانى تیغ و سپر چه میدانى؟
چقدر کوچک و دورى ز عمق رنج کویر
زخشکسالى چشمان تر چه میدانى؟
بخوان دوباره حدیثى زبیقرارى چشم‏
نشان چشمه‏ى دل را اگر چه میدانى!
سکوت حنجره‏هامان خیانتیست به عشق‏
سکوت پنجره‏ها را تو در چه میدانى؟
شکسته بال پریدن حکایتیست غریب‏
زاوج‏گیرى بیبال و پر چه میدانى؟
بیا دوباره بخوانیم این ترانه‏ى عزم‏
که از حلاوت صبح ظفر چه میدانى؟
هنوز اول راهیم و مقصدى دشوار
رفیق خسته‏ى من! از سفر چه میدانى؟

این پلاک و استخوان از من به صف جا مانده است
نقطه پرواز سرخى بود، آنجا مانده است
من خودم از شوق مى‏رفتم تنم افتاده بود
در مقام وصل فهمیدم که سرجا مانده است
بى نشانى را خود من خواستم باور کنید
نام گمنامى اگر دیدید تنها مانده است
من رفیقى داشتم همسنگرم جانباز شد
دست‏هایش یادگارى پیش مولا مانده است
آن بسیجى هم که معبر را برایم باز کرد
دیدمش آن روز در تشییع بى‏پا مانده است
یادتان باشد سلاح و کوله و فانسقه‏ام
زیر نور ماه سرخ ، از بهر فردا مانده است
پاسداریدش مبادا غفلتى خاکسترى
گیرد عزمى را که آن از راز زهرا (س) مانده است

خوش الحانان قفس را باز کردند
به قاف قرب حق پرواز کردند
سبکبالان شب سیر مهاجر
بهارى تازه را آغاز کردند
در دل را ز خلوتخانه راز
به سوى بى‏نهایت باز کردند
فراز قله ایثار را فتح‏
مقام صدق را احراز کردند
چو جام معرفت را سر کشیدند
به غمزه کشف رمز و راز کردند
گرفته جام دل از عمر و خود را
رها از قید حرص و آز کردند
کجا رفتند یارب سربداران‏
که سر عشق را ابراز کردند
وصال ارزانى آنان که ما را
به درد هجر خود دمساز کردند

"آخر پسرم تو که بلندی قدت، زورکی به اندازه یک تفنگ برنو می‌رسد، به خیالت جبهه رفتن بچه بازی است. ببینم اصلا زورت می‌رسد تا اگر لازم باشد، یک نارنجک جنگی را بیست، سی‌ متر پرتاب بکنی؟!" محمدحسین از حرف پدر سرش را انداخت پایین. اما هنوز ناامید نشده بود و این بار رو کرد به مادر و گفت: "مامان شما یک چیزی بگو. بچه‌های سیزده ساله توی خرمشهر، چطوری با تانک‌های دشمن جنگیدند. تازه من که یک سال هم از آنها بزرگتر هستم". مادر با نگرانی میان نظر شوهرش و درخواست پسرش مانده بود. به ناچار حد وسط را گرفت و پس از مکثی گفت: "چه بگویم مادر جان. این جوری که پیداست، این جنگ حالا حالاها ادامه دارد. می‌دانی تا بخواهند خرمشهر و قصر شیرین و شهرها و آبادی‌های دیگر را از دست دشمن پس بگیرند، چند سال طول می‌کشد. خب انشاالله بزرگتر که بشوی، تو هم به آرزویت می‌رسی و به سلامتی می‌روی جبهه و با پیروزی هم برمی‌گردی."

جواب منطقی مادر هم، محمدحسین را قانع نکرده بود و دنبال بهانة دیگری بود و نگاهی به برادر و خواهرهایش انداخت و گفت: "حالا خدا رحم کرده هفت تا بچه دارید. اصلا من هم که نباشم، زیاد معلوم نمی‌شود."

مادر استکان‌ها را برداشت و قبل از رفتن به آشپزخانه جواب داد: "مادر جان مگر ندیدی آن دفعه هم که با همکلاسی‌هایت بدون اجازه رفته بودی، بابات چطوری آمد جبهه و پیدایت کرد و برت گرداند به خانه. از من گفتن، باز هم که بروی، هر جوری شده می‌آید دنبالت. کاری ندارم. اما آن وقت پیش رفیقات برای خودت هم بد می‌شود." محمدحسین شب تا صبح هزار جور فکر به ذهنش آمد. اول صبح، وقتی مادر مشغول آماده کردن صبحانه بود، از فرصت استفاده کرد و در کمد را باز کرد. شناسنامة خودش را بیرون آورد و گذاشت توی کیف مدرسه‌اش. شب کنار سفرة شام به حال قهر دست به غذا نزد. مادر بشقاب شام را هل داد مقابلش و پرسید: "چی شده بازم. محمد هنوزم که پکری؟!". پدر زیر چشمی پسر را برانداز کرد و بعد لیوانی آب نوشید و گفت: "سلام بر حسین شهید. لعنت بر یزید." محمدحسین رنگ چهره‌اش به ناگاه تغییر کرد و بی‌درنگ نامه‌ای از جیب بیرون آورد و گذاشت جلوی پدرش. پدر لب‌هایش را پاک کرد و گفت: "چیه. نمره کم آوردی محمدحسین. نامه مدرسه است؟!". محمدحسین سر پایین انداخت و با شرم گفت: "شما اگر واقعا از ته دل گفته باشی سلام بر حسین، پس بفرمایید این نامه را امضاء کنید بابا جان". پدر نگاهی به پارچ آب انداخت و نگاهی به نامه با مهر پایگاه بسیج و پس از مکثی رو به محمدحسین که دل توی دلش نبود گفت: "پس تو هم شناسنامه‌ات را دستکاری کرده‌ای؟!". محمدحسین قلبش ریخت و سرش را پایین انداخت و به آرامی گفت: "با اجازة شما. به کمتر از شانزده ساله‌ها، اجازة جبهه رفتن را نمی‌دهند." پدر بعد از تأملی نگاهش را دوخت به چهرة مصمم و امیدوار محمدحسین. وقتی رضایت نامه را برداشت، قطره‌ای اشک از چشم‌هایش روی برگه افتاد. جوهر امضایش با اشک قاتی شد.

هر که مست است مست روی علی ست
هر چه مستی ست از سبـوی علی است

تاک را کاشت با دو دست خـودش
باده یک قطره از وضوی علی ست

ای که پرسیدی آمدم ز کجا؟
بر تنت گرد و خاک کوی علی ست

هر کسی اصل خـویش را جوید
به یقین گرم جستجوی علی ست

از علی آمده ست هر چه که هست
بازگشت همه به سوی علی ست

آنچه تنزیل بـر محمّد شد
با خدا شرح گفتگوی علی ست

معنـی اینمــا تـولوا... چیست؟
هر طرف رو کنید روی علی ست

او خدا نیست نه! خدا او نیست
که خدا هم در آرزوی علی ست

هو علی هو علی علی هو هو
دو جهان غرق های و هوی علی ست
***جلیل صفربیگی***