روایت شهید حسن...

پیش پای خودش به خاک افتاد
همه را با نگاه پس میزد

تکیه بر نیزه غریبی داشت
خسته بود و نفس نفس میزد
*
جگرش پاره پاره بود اما
یک تنه رفت تا دل لشکر

سینه ی خویش را سپر کرد و
سپرش را شکست تیر سه سپر
*
تا زمین خورد دوره اش کردند
هر که با هرچه داشت زخمی زد

جنگ مغلوبه شد، همه گفتند
دیگر از خاک بر نمی خیزد
*
خوب نزدیک می شدند به او
ضربه ها دقیق تر بشود

نیزه در زخم تیغ می کردند
تا شکافش عمیق تر بشود
*
ای علف های هرز با این گل
چقدر دشمنی مگر دارند

وای بر من چه می کنند این ها
عده ای دستشان تبر دارند
*
یک نفر رفت تا که سر ببرد
دیگری رفت تا که سر ببرد

دیگری رفت تا که برای امیر
سرزده از سری خبر ببرد
*
سنگ دل روی سینه جا خوش کرد
خیره سر بود و خیره شد در چشم

ناگهان چنگ زد محاسن را
و غضب کرد در نهایت خشم
*
تیغ را بر گلو کشید و کشید
آنقدر تا که کند شد حربه

چه بگویم چگونه آخر سر
شد جدا با دوازده ضربه
*
وضع حلقوم او که ریخت به هم
داشت نظم جهان به هم می ریخت

هم ز عرش و فرش می پاشید
هم زمین و زمان به هم می ریخت
*
خواهرش روی تل زمین خورد و
دم گودال از زمین برخواست

گفت دست از محاسنش بکشید
سر این سر برای چه دعواست
*
گرچه با ضربه های پی در پی
بارها روی خاک غلطیده است

تا به امروز لحظه ای این مرد
پشت بر آسمان نخوابیده است
*
کینه گل کرد تا به آنجا که
طاقت صبر را در آوردند

از تن پاره ی تن زهرا
پیرهن پاره را در آوردند
*
سر فرصت همه پیاده شدند
صید افتاده بود در دل دام

غارت پیکرش که پایان یافت
آمدند عده ای سوار نظام
*
همه بودند سر خوش و سرمست
ساربان بود از همه خوشتر

منتظر بود تا که شب بشود
فکر انگشت بود و انگشتر
***مصطفی متولی***

دل پر از زخم ، نفس زخم ، رگ حنجر زخم
گوشه ای درته گودال لب حنجر زخم

آسمان پر شده از سر ، سر بر نیزه شده
پیکری روی زمین بی سر و ، سر تا سر زخم

نیزه و تیر و سنان ها همه هم دست شدند
پس تنی ماند اگر ، ماند ز یک لشگر زخم

فقط از اسب زمین خوردن او کافی بود
پس چه آورده به روز جگر مادر زخم؟

خواهرش معجر اگر داشت به زخمش می بست
این همه خاک نمی ریخت به سر ، برهر زخم

زخم طفلان همه اش زیر سر آتش بود
خیمه می سوخت و شد همدم خاکستر زخم

خون ِ بر چوبه ی محمل چقَدَر معنا داشت
سر که بی سایه ی سر ماند ، همان بهتر زخم
***علی ناظمی***

منای عشق را حال و هوای دیگر است امشب
شب عاشور یا غوغای روز محشر است امشب

کنار یکدگر جمعند هفتاد  و دو قربانی
سخن از بذل جان و صحبت از ترک سر است امشب

برادر را مباد از خواب بیدار کنی زینب
که او را سر به روی دامن پیغمبر است امشب
 
ز جا خیز و سپند دل به مجمر دود کن لیلا
که بر پا صوت قرآن علی اکبر است امشب

زنان هاشمی آن سو روید از دور گهواره
شب شب زنده داری علی اصغر است امشب

گمانم بوی عطر فاطمه پیچیده در صحرا
که زینب تا سحر در ذکر مادر مادر است امشب

غزالان حریم آل طه العطش کمتر
خدا داند که سقا از شما تشنه تر است امشب

اذان گویید بر گلدسته های عشق ای یاران
که قاسم را سحرگاه نماز آخر است امشب

حرم چون لاله آتش زده از سوز بی آبی
سکینه از عطش چون مرغ بی بال پر است امشب

بیا ام البنین حال بنینت را تماشا کن
که هر یک را به سر شور و هوای دیگر است امشب

عبادالله را دعوت به آه وناله کن میثم
که عبدالله را شور شهادت بر سر است امشب
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

پس از شام غریبان یاد یاری ماند و "من ماندم"
فروغ دیده شب زنده داری ماند و "من ماندم"
سرشکم ارغوانی شد که روی دامن سبزم
شقایق زار سرخ و لاله زاری ماند و "من ماندم"
خدایا شاهدی از یک چمن نسرین و نیلوفر
گلی  خلوت نشین در زیر خاری ماند و "من ماندم"
شفق در آسمان طرحی است از خون گلوی گل
به دامان افق نقش و نگاری ماند و "من ماندم"
به گوشم می رسد صوت رباب و ذکر لالایی
فقط گهواره چشم انتظاری ماند و "من ماندم"
بهار آتش گرفت و باغ پرپر شد در این صحرا
پرستو های در حال فراری ماند و "من ماندم"
نگاهم بود دنبال کبوترهای سرگردان
کنار خیمه اسب بی سواری ماند و "من ماندم"
شکست آیینه های آل عصمت عصر عاشورا
ز سم اسب های گرد و غباری ماند و "من ماندم"
دل من بیشتر از خیمه ها می سوخت چون دیدم
میان شعله جان بی قراری ماند و "من ماندم"
بیابان در بیابان ظلمت است و تیرگی اینجا
هلال ماه نو در شام تاری ماند و "من ماندم"
گواه ظلم این امت همین پیراهن آری
ز  هجده یوسف من یادگاری ماند و "من ماندم"
عطش بیداد کرد امروز در این سرزمین اما
ز اشک دیدگان دریا کناری ماند و "من ماندم"
***محمد جواد غفورزاده (شفق)***

***در این ایام و لیالی نورانی، محتاج و ملتمس دعای شما بزرگواران هستم*** 

شب وصل است و تب دلبری جانان است
ساغر وصل لبالب به لب مستان است

در نظر بازی شان اهل نظر حیران است
گوییا مشعله از بام فلک ریزان است

چشم جادوی سحر زین شب و تب گریان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

یا رب این بوی خوش از روضه ی جان می آید
یا نسیمی است کز آن سوی جهان می آید

یارب این نور صفات از چه مکان می آید؟
عجب این همهمه از حور جنان می آید

یا رب این آب حیات از چه دلی جوشان است؟
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

گوش تا گوش همه کرّ و فر دشمن پست
شاه بنشسته بر او حلقه ی یاران الست

پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست
چار تکبیر زده یک سره بر هر چه که هست

خیمه در خیمه صدای سخن قرآن است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

وه از آن آیت رازی که در آن محفل بود
مفتی عقل در این مسئله لا یعقل بود

عشق می گفت به شرع آنچه بر او مشکل بود
خم می بود که خون در دل و پا در گل بود

ساغر سرخ شهادت به کف مستان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

این حسین است که عالم همه دیوانه ی اوست
او چو شمعی ست که جان ها همه پروانه ی اوست

شرف میکده از مستی پیمانه ی اوست
هر کجا خانه ی عشق است همه خانه ی اوست

حالیا خیمه گهش بزم گه رندان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

محرمان حلقه زده در پی پیغامی چند
چشم اِنعام مدارید ز اَنعامی چند

فرصت عیش نگه دار و بزن جامی چند
که نمانده ست ره عشق مگر گامی چند

در بلاییم ولی عشق بلاگردان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

امشب است آن که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

با من راه نشین باده ی مستانه زدند
قرعه ی فال به نام من دیوانه زدند

یوسف فاطمه را ننگ جهان زندان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

ظهر فردا عمل مذهب رندان بکنم
قطع این مرحله با ملک سلیمان بکنم

حمله بر شعبده از دولت قرآن بکنم
آنچه استاد ازل گفت بکن آن بکنم

عاقبت حانه ی ظلم است که آن ویران است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

نقد ها را بود آیا که عیاری گیرند؟
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند

و به تاریکی شب ره به کناری گیرند
صادقان زآینه ی صدق غباری گیرند

صحنه ی مشهد ما صحن نگارستان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

در شب قدر نگفت از سر و سامان زینب
داشت اندیشه ی فردای یتیمان زینب

گفتی از یاد پریشانی طفلان زینب
داشت امشب همه گیسوی پریشان زینب

این چه خوابی ست که در خواب گه شیران است ؟
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

ظهر فردا قد رعنای حسین است کمان
باز جوید شه بی یار ز عباس نشان

ز علمدار خود آن خسرو شمشاد قدان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

قرص خورشید هم از خجلت او پنهان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

علی اکبر به اجازت ز پدر خواهشمند
صبر از این بیش ندارم چه کنم ؟ تا کی و چند ؟

جان به رقص آمده از آتش غیرت چو سپند
بوسه ای بر لب خشکم بزن ای چشمه ی قند

دستی اندر خم زلفش که چنین پیچان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

او سلیمان زمان است که خاتم با اوست
سرّ آن دانه که شد رهزن آدم با اوست

نفس همّت پاکان دو عالم با اوست
زخم شمشیر وسنان چیست که مرهم با اوست ؟

پس چه رازی ست که خنجر به گلو برّان است ؟
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

شام فردا که رسد زینب گریان و دوان
در هیاهوی رذیلانه ی آن اهرمنان

پرسد از پیکر صد چاک شه تشنه زبان
که شهیدان که اند این همه خونین کفنان

جگر رود فرات از دل او سوزان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

او که دربانی میخانه فراوان کرده
نوش پیمانه ی خون بر سر پیمان کرده است

اشک را پیرهنِ یوسفِ دوران کرده است
چنگ بر گونه زده موی پریشان کرده است

در دل حادثه مجموعِ پریشانان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

گفت عباس که: من از سر جان برخیزم
از سر جان و جهان دست فشان برخیزم

از سر خواجگی کون و مکان برخیزم
من به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم

این چه روح است و کرامت که در این یاران است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است
***احمد جلالی***