کاروان عشق

آن شب از کوچه‏ها کسى مى‏رفت‏

کوله بارش پر از شهادت بود

دست مادر ، دوباره یک قرآن‏

و نگاهش اسیر غربت بود

آن شب از کوچه‏هاى بارانى‏

کاروان‏هاى عشق مى‏رفتند

باز هم غرق عود و آیینه‏

میهمان‏هاى عشق مى‏رفتند

کاروان ، مرز عشق را طى کرد

کوچه در بغض من غزل مى‏کاشت‏

آسمان از عبور ، خالى بود

چه کسى آن شب ، شهاب برمى‏داشت ؟!

صبح فردا ، میان هر تابوت‏

دشتى از یاس و لاله مى‏روید

آه ! مادر هنوز منتظر است !

دشت را سینه خیز مى‏بوید

بر سر هر مزار مى‏ماند

شعر سردارى از شقایق‏ها

او که از بستگان خورشید است‏