روایت شهید حسن...

من بچه شاه عبدالعظیم هستم و درخانه‌ای به دنیا آمده و بزرگ

 شده‌ام که درهر سوراخش که سر می‌کردی به یک خانواده

                          دیگر نیز برمی‌خوردی.

وقتی میری گلزار شهدا، وقتی مادر شهیدی رو می بینی که کنار مزار پسرش نشسته، می شینی یه گوشه و به مادر شهید خیره می شی، به اشکاش، به دعا خوندنش، به اینکه با اون اشکاش دست می کشه رو سنگ مزار پسرش و زیر لب زمزمه ای می کنه، نیگاش می کنی، خیلی دوست داری بدونی مادر به پسرش چی می گه، یعنی داره می گه پسرم اون دنیا شفاعتم کن؟ یا داره می گه از این دنیای بی تو بودن خسته شدم، منم زودتر پیش خودت ببر؟نمی دونی، فقط خیره شدی به تن مادرش. پیش خودت می گی: ای کاش منم جزء یه خونواده ی شهید بودم، یا ای کاش جای مادر شهید بودم. چقدر به این شهید غبطه می خوری.

  آدم تو کار خدا می مونه، چه حکمتی داره کارای خدا؟ نمی دونم، پیش خودم فکر می کنم، می گم اگه یه روز شهدا فراموش شن، اگه مزارشون فراموش شه، چی پیش میاد؟ خدا اون روز رو نیاره.

     اصلا نمی خوام حتی به این موضوع فکر کنم واینکه حتی خیلی ها هنوز که هنوزه اونا رو به دست فراموشی سپردم، و اصلا عین خیالشون نیست که یه زمانی جنگی بوده، چقدر زود همه فراموش می کنن، ماها حتی خودمون هم زود به دست فراموشی سپرده می شیم، دقت کردید؟ وقتی یکی از دنیا میره، فقط تا هفتم به یاد همه هستیم، بعد از اون دیگه انگار نه انگار که

 یکی رو از دست دادیم، که حتی سر مزارش بریم

و فاتحه ای بخونیم، چقدر دلم می گیره برای

اون زمون.

      خدایا نصیب همه بکن که ما اون طور که

 می خوای،زندگی کنیم.

    شهید آوینی حرف قشنگی می زنه: ای شهید! ای آنکه بر کرانه ازلی وجود بنشسته ای، دستی برآر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را از این منجلاب بیرون کش.

بابا مجتبی سلام

امیدوارم حالت خوب باشد.

حال من خوب است، خوب خوب.

 یادش بخیر!

آن روزها که مهد کودک بودم و موقع ظهر به دنبالم می آمدی.

همیشه خبر آمدنت را خانم مربی ام به من می رساند:

سیده زهرا علمدار!

بیا بابات آمده دنبالت .

و تو در کنار راه پله مهد کودک می نشستی و لحظه ای بعد من در آغوشت بودم.

اول مقنعه سفیدم را به تو می دادم و با حوصله ای بیاد ماندنی آن را بر سرم می گذاشتی و بعد بند

کفشهایم را می بستی و در آخر، دست در دستان هم بسوی خانه می آمدیم و با مامان سر سفره ناهار

می نشستیم و چه بامزه بود.

راستی بابا چقدر خوب است نامه نوشتن برایت و بعد از آن با صدای بلند، رو به روی عکس تو ایستادن

و خواندن؛

انگار آدم سبک می شود.

مادر می گوید:

بابا خیلی مهربان بود،اما خدا از او مهربانتر است و من می خواهم بعد از این نامه ای برای خدا بنویسم

 و به او بگویم که می خواهم تا آخر آخر با او دوست باشم و اصلاً باهاش قهر نکنم.

اگر موفق شوم به همه بچه ها خواهم گفت که با خدا دوست باشند و فقط با او درد دل کنند.

مادر بزرگ می گوید هرچه می خواهی از خدا بخواه و من از خدا می خواهم که پدر مردم ایران حضرت

 آیت ا.. خامنه ای را تا انقلاب مهدی(عج) محافظت فرماید و دستان پر مهر پدرانه اش همیشه بر سرِ ما

فرزندان شهدا مستدام باشد.

ان شا ا.. ، خدانگهدار– دخترت سیده زهرا

این بار دیگه راست میگم ! . . .

شهدا؛ می شنوید؟! ؟!

بچه ها تنگی نفس گرفته ند! می فهمی ؟! اکسیژن می خوان !

اینجا هوا گرفته ست. . .

؛ کبوترای سپید دارن بال بال می زنن .

همگی در به در یه آسمون آبی ند !

کاری بکنید ، زود باشید دارن از دست می رن . . .

حاجی؛ تو یه کاری کن . . .

یک مشت هوای شیمیایی، از همونایی که واسه خودت یادگاری اُورده بودی؟ آره همونارو میگم. . .

واسه پایان انتظار، آغاز بدی نیست !؟

لااقل چهار تا ازون ترکش های ریز و درشت بفرست.

یا الله حاجی جون؛ دشمن تا نزدیکی قلبمون پیش اومده. . .

؛ پس چرا معطلی ؟ !

تو که با این منطقه آشنایی!؟ خودت چندبار قبلِ پرواز، گِراشو بِم دادی ! !

بسم الله . . .

یه دونه از اون رمزای مشتی رو اعلام کن !! بی سیم دل همه بچه ها روشنه.

پس چرا هنوز وایسادی و مات حرفای منی ؟!

نذار نا امید بشن، بگو یا زهرا . . .

بگو حاجی جون ؛ همین یه راه بیشتر نمونده . . . !!!

جون خیبری ها ، جون اون کربلا چهاری ها . . .

حاجی تو رو جون والفجر هشتی ها یه یازهرا بگی کار ماهم تمومه ها. . .

راحتمون کن ! همه بریدن. . .

باور کنید این شهر جای زندگی نیست !!!

آخه این بچه ها چه گناهی کردن که همش باید فاتحه خونِ این شهید و اون شهید باشن؟

همیشه باید یه چششون اشک باشه و یه چششون خون؛

این درستشه ؟ خسته شدیم به خدا . . .

بابا اصلا نوبتی ام باشه دیگه نوبتِ ما اِ . . .

این همه خجالت و شرمندگی و رو سیاهی بسمون نیست ؟

می خواید شکایتتونُ به . . . ؛

الو ، الو . . .

ای بابا ! خداجون اینبارم قطع شد، بذار یه بار دیگه امتحان کنم . . .

شاید اینبار صدامو بشنون و کارو یه سره کنن.

اما . . .

نه مثل اینکه بی فایده ست ! ! ! دوباره . . .

خدایا ! پس کی این گر? کور از کار ما باز میشه ؟؟؟؟؟؟؟

بازم باید تو قنوتامون ، تو سجده هامون بگیم ؟ باشه . . .

رفقا! شهدا پشت درهای بهشت منتظر ما هستن،باور کنین!

منتظرشون نذاریم...

آقا سید مرتضی چون گلی سرخ میان بچه های روایت می درخشید، همه از تلألو وجود او جان می گرفتند، امید حرف اول چشمان بغض آلودش بود، با وجود تمام غصه های سالهای جنگ و شهادت دوستان بر روی دو پایش ایستاده بود. اما هنوز در سر سودایی داشت، ‌دلش نمی خواست مردم اسطوره های ایمان را به فراموشی بسپارند.
«روایت فتح» دوباره به راه افتاد.

حدود ساعت سه صبح امد.

یک نقشه هم دستش بود و خسته.

پرسیدم که چیزی خورده است؟

جوابش منفی بود.

ان شب غذا نداشتیم.

پرسید: چیزی ندارید؟

سوار ماشین شدم که برایش غذا بگیرم.

دلم برایش سوخت.

کجای دنیا یک فرمانده لشکر تا ساعت سه صبح گرسنه می ماند.

گریه ام گرفته بود.

گفت: نمی خواهد این موقع در تاریکی بروی دنبال غذا! هرچی هست میخورم.

کمی نان خشک برداشت اب زد و خورد

تازه بعدش کاغذ هایش را باز کرد و نشست سر کار

***...................***

اوایل آذر ماه 65 بود
از اموزشی غواصی گردان یاسین اومده بودیم اهواز برای مرخصی یه روزه .
رفتیم تو شهر برا تلفن و خرید و اینا
با علی شیبانی بودیم و حسن دیزجی و ناصر ازادفر
سه تاشون شهید شدن

برگشتیم قرار گاه که بریم برای خرمشهر ادامه اموزش
تو قرارگاه شهید وزین وارد اردوگاه که شدیم هیچکی هنوز نیومده بود
فقط دیدیم علی محمد زاده زود اومده و تنهایی وسط اسایشگاه روی موکتا خوابه خوابه

شیطنتمون گل کرد . ناصر ازادفر خطش خوب بود . رفتیم یه تیکه مقوا برداشتیم و نوشتیم شهید محمد زاده و همونجور که خواب بود بستیم به دکمه پیرهنش
بعدم من یه عکس حجله ای گرفتم
بعد یواشکی مقوا رو برداشتیم و خیلی طبیعی بیدارش کردیم

گفتم دفعه دیگه که اومدیم عکسو میدیم ظاهر کنن می ریم فردوس خونشون اذیتش می کنیم .....................

ده روز بعد وسط اموزش علی تو گردابای کارون گیر کرد و رفت زیر اب
هر چی دنبالش گشتیم نبود

بعد چن دقیقه دیدیم اومد روی اب یه لبخند زد و دستی برای ما تکون داد و رفت
دو روز بعد جنازه اش رو که به پل مارد گیر کرده بود پیدا کردیم و عکسه برامون شد حسرت ..................

نمی دونستم عکسا رو کجا ظاهر کردن و کی و اصلا ظاهر شده یا نه
با توجه بشهادتش که اولین شهید گردان یاسین بود دیگه دنبالشم نبودم
تا الان که یهوووو اینجا دیدم
...

***تقدیم به کبوترای عاشق...***

امروز، روز پنجم است که در محاصره هستیم. آب را جیره بندی کرده ایم. نان را جیره بندی کرده ایم. عطش همه را هلاک کرده، همه را جز شهدا، که حالا کنار هم در انتهای کانال خوابیده اند.

دیگر شهدا تشنه نیستند، فدای لب تشنه ات ای پسر فاطمه...