روایت شهید حسن...

افسوس که عمر در بطالت بگذشت                 با بارِ گنه، بدونِ طاعت بگذشت

فــــــــــردا که به صحنه مجازات روم                   گویند که هنگام ندامت بگذشت

در محفل دوستان، بجــز یاد تو نیست              آزاده نــــــــباشد آنـــــکه آزاد تــــو نیست

شیرین لب و شیرین خط و شیرین گفتار         آن کیست که با این همه، فرهاد تو نیست؟

آن دل که به یاد تو نباشد، دل نیست               قلبى که به عشقت نتپد جز گِل نیست

آن کس که ندارد به سر کوى تو، راه                   از زندگى بى ثمرش حاصل نیست

آن را که زمین و آسمانش جا نیست             بر عرش برین و کرسى‏اش ماوا  نیست

اندر دل عاشقش بگنجد، اى دوست             ایمان است این و غیر از این معنا نیست

خرداد 1363

ســـاقى، به روى من درِ میخانه بــاز کن       از درس و بحث و زهد و ریا، بى‏نیاز کن

تــــارى ز زلفِ خم خم خود در رهم بنــه       فارغ ز علـم و مسجد و درس و نماز کن

داوودوار نغمــــه زنـــــــان ساغــــرى بیار      غــافــــل ز درد جاه و نشیب و فــراز کن

بــــــر چین حجاب، از رُخ زیبــــا و زلف یار      بیگانــــه ام ز کعبــــه و مُلک حجــاز کن

لبــریز کن از آن مىِ صافى، سبــوى من       دل از صفــــا به ســـوى بت تــرکتاز کن

بیچاره گشته‏ام، ز غم هجر روى دوست        دعـــوت مــرا به جام مى چاره ساز کن

هر ذرّه در این مزرعه، مهمان تو هست        هر ریش دلى بحق، پریشان تو هست

کس را نتوان یافت که جویاى تو نیست        جوینده هر چه هست، خواهان تو هست

بس کــــن این یــاوه سرایى، بس کن      تــا به کى خویش ستایى، بس کن

مخلصـــــــــان لــب به سخن وا نـکنند       بـــــرکَن ایـــن ثوبِ ریایى، بس کن

تو خطــــــــا کـــارى و حق، آگاه است       حیلــــه گـــــر، زهد نمایى بس کن

حــــق غنــــــىّ است، برو پیش غنى       نــــــزد مخلـــــوق، گـدایى بس کن

هر پرستش که تو کردى، شرک است        بـــى خــــدا، چند خدایى بس کن

شــــرک در جـــــــــان تـــــو منزل دارد        دعــــوى شــــرک زدایــى بس کن

تــــــــوى شیطــــان زده و عشقِ خدا !       نبــــــرى راه به جـــــایى، بس کن

سیّئــــــات تـــــو، به است از حسنات         جــان مـــن، شرک فزایى بس کن

خیــــل شیطــــــــــان، نبود اهل اللّه           اى قلـــــم، راز گشـــایى بس کن

بس کن که در گفتار و نوشتار تو با همه ادعاهاى پوچ، بویى از حق نیست؛ پس این قلم را که در دست ابلیس است، عفو کن و راه خود پیش گیر؛ ولى از رحمت خداوند - تعالى - مایوس مباش که آن، سر حلقه همه خطاها است.

والسلام

روح اللّه الموسوى الخمینى

25 بهمن 1365

در لقــــــاى رُخش، اى پیـــر! مرا یارى کن     دستگیرى کن و پیرى کن و غمخوارى کن

از ســــــر کــــوى تو، مایوس نگردم هرگز      غمـــزه‏اى، غمـــزدگان را تو مـددکارى کن

هلــــه، با جرعه‏اى از باده میخانه خویش     هــــــوشــم از سر ببر، آماده هشیارى کن

گــــر به لطفـــــــم ننوازى و پناهم ندهى      عشـــــوه کن، ناز کن، آغاز ستمکارى کن

عــــاشقم، عــــاشقم، افتاده و بیمار توام       لطف کــــــن، لطف، ز بیمار پرستارى کن

تو و سجّاده خویش و من و پیمانه خویش        با مـــن باده زده، هر چه به دل دارى، کن

گــــر نخــــــواهى ز سر لطف نوازى ما را        از درِ قهــــــــر بــــــرون آى و دل آزارى کن

عـــــــاشق روى توام، دست بـــدار از دل من         به خـــدا! جــــــــز رخ تو، حل نکند مشکل من

مهـــــــــر کـوى تو، در آمیختــــه در خلقت ما          عشق روى تو، سرشته است به آب و گل من

نیست جــــز ذکر گل روى تـــو، در محفــل ما          نیست جــــز وصل تـــــو، چیز دگرى حاصل من

پاره کن پــــــرده انـــــوار، میـــان من و خـــود           تا کند جلــــــوه، رخ مـــــــاه تو انـــــدر دل من

جلـــوه کن در جبــــــــل قلب من، اى یار عزیز          تــــا چــــو مـــوسى بشود زنده، دل غافل من

در ســــراپــــــاى دو عالم، رخ او جلوه‏گر است         کـــــه کنـــــد پــــــوچ، همـه زندگى باطل من

مــوج دریاست جهان، ساحل و دریایى نیست         قطـــــره اى از نــــم دریاى تو شد، ساحل من

زد خلیل، عالـــم چون شمس و قمر را به کنار         جلــــــــوه دوست نباشد، چـــو من و آفل من

اى پیر، هواى خانقاهم هوس است            طاعت نکند سود، گناهم هوس است

یاران همه سوى کعبه، کردند رحیل             فریاد ز من، گناهگاهم هوس است!