بعد از نماز صبح و خواندن زیارتعاشورا، به سمت منطقه مورد نظر در تپه هاى فکه حرکت کردیم. از روز قبل، یک شیار رانشانه کرده بودیم و قرار بود آن روز درون آن شیار به تفحص بپردازیم. پاى کار کهرسیدیم، بچه ها «بسم الله» گویان شروع کردند به کندن زمین. چند ساعت شیار را بالا وپائین کردیم، ولى هیچ خبرى نبود. نشانه هاى رنج و غصه در چهره بچه ها پدیدار شد. ناامید شده بودیم. مى خواستیم به مقر برگردیم، اما احساس ناشناخته اى روح ما را بهخود آورده بود. انگار یکى مى گفت: «نروید... شهدا را تنها نگذارید...» ....
