روایت شهید حسن...

 انگــــار نــه انگـــــار نــه انگـــــار نــه انـــــگار

     یـک بـــار نـه ده بــــار نـه صـد بـــار کـه بسیار

     بــر مــا تـو وفـــا  کــرده ولــی خیــــر ندیــدی

     از جــانـب همسایــه ی دیــــوار بــــه دیــــوار

     مــا ایــل یهــودا و شمــــا یوســف زهــــــــرا

     بــا حیلــه ی اعــداء بــه دل چـــاه گرفتــــــار

     یک عمر چه دیدی؟ چه ندیدی؟ چه کشیدی؟

     از ایـن همه بی عـرضه ی بی همّتِ بی عار

     گِــل باد دهــانم، چــه بگـویـم کـــه بگـــویند:

     دست از سر ایــن مردم بی حــوصله بــردار

     آیینــه شکست است، بگـو از چه شده سَلب

     از دیــــده ی آلــوده ی مــا فـــرصت دیـــدار

     « گفتــی کــه بیــایید ولــی خلــق نشستند »

     آقـــــــا نکــشد منّـــت ایـــن قـــوم طـلبکـــار

     یــک روز می آیـــی و صدا می زنـــی، امّـــــا

     مــا نیز همــه خــواب، ولــی خفتــه ی بـیـدار

     اصـلاً  بـــه روی خـــویش نیـــاورده و شــایــد

     انگــــار نــه انگـــــار نــه انگـــــار نــه انـــــگار

                  **  محمّـد سهرابی  **