در لقــــــاى رُخش، اى پیـــر! مرا یارى کن دستگیرى کن و پیرى کن و غمخوارى کن
از ســــــر کــــوى تو، مایوس نگردم هرگز غمـــزهاى، غمـــزدگان را تو مـددکارى کن
هلــــه، با جرعهاى از باده میخانه خویش هــــــوشــم از سر ببر، آماده هشیارى کن
گــــر به لطفـــــــم ننوازى و پناهم ندهى عشـــــوه کن، ناز کن، آغاز ستمکارى کن
عــــاشقم، عــــاشقم، افتاده و بیمار توام لطف کــــــن، لطف، ز بیمار پرستارى کن
تو و سجّاده خویش و من و پیمانه خویش با مـــن باده زده، هر چه به دل دارى، کن
گــــر نخــــــواهى ز سر لطف نوازى ما را از درِ قهــــــــر بــــــرون آى و دل آزارى کن
