این کیست بر روى زمین آرام خفته است‏

بر بسترى از خاک و خون گمنام خفته است‏

بر سینه‏اش بنشسته داغستان خورشید

هم بر لبش صد خواهش پیغام خفته است‏

اى آفتاب نیمروز دشت خونبار

بر قامتش آهسته‏تر نه گام ، خفته است‏

خونین تنش را در حریر گل بپیچید

چون خسته از نامردى ایام خفته است‏

شاید رساند تشنه کامان را به کامی

خود با هزاران آرزو ناکام خفته است‏

زیبد به پیشانى سرخش بوسه دادن‏

هرچند بر آن بوسه‏اى گلفام خفته است‏

آسوده باش ایدوست یاران هوشیارند

صد فتنه‏گر در پرده‏ى ابهام خفته است‏

کوجاى غم ؟ چون آفتاب عمر دشمن‏

خود بر لب مرگ آفرین بام خفته است‏

اى غرقه در خون اى شهید شهر عشاق‏

یادت به تخت سینه‏ها مادام خفته است‏

هر گل کزین پس میدهد بر سوى گلزار

در آن ز خونت برگى از ایام خفته است‏

نذر تو از « شمس معطر » این غزل باد

در هیئتش هم شوق و هم آلام خفته است