شبى از خاک تا افلاک رفتید

و با گل پیکرى صد چاک رفتید

شما پروانه‏ى افلاک بودید

جدا از تیره‏گى خاک بودید

لب تکبیرتان اعجاز میکرد

گره از دست و پاتان باز میکرد

اگر لبهایتان غرق دعا بود

نگاه دستتان سوى خدا بود

اگر با داغ ترکش داغ گشتید

چو لاله نو عروس باغ گشتید

شما در بند جان و تن نبودید

که خود را با شهادت آزمودید

علیگونه از اینجا پر کشیدید

و در آغوش حق خوش آرمیدید